Prince2 is lange tijd de standaard geweest om projecten te managen. Met een gefaseerde aanpak ben je in control van de verandering. De transformatie die nodig is om die verandering succesvol te laten zijn, wordt vaak gelijkgesteld aan opleiden en trainen. Als het pad is uitgestippeld, volgt het resultaat bijna vanzelf. Natuurlijk loopt het soms anders dan gepland en wordt de planning niet gehaald. Maar zolang je afwijkingen en issues tijdig signaleert, blijft het beheersbaar. Planned change in combinatie met management by exception maakt zo’n verandering een enorme krachttoer. De onderliggende gedachte lijkt te zijn: voorkomen dat het misgaat.
Agile werken stelt het creëren van businesswaarde centraal en geeft ruimte voor denkkracht om met oplossingen te komen. Maar het incrementeel en iteratief werken kan soms op een religie lijken, vooral als je niet alle smaken van ceremonies en rituelen kent. Zelforganisatie slaat dan door naar zelfsturing.
Iteratief en incrementeel werken heeft net als gefaseerd werken zijn schaduwkanten. Je hebt beide nodig om verder te komen dan het simpelweg oplossen van een probleem. De onderliggende mindset van de een kan niet zonder de ander om écht vooruitgang te boeken.
Hoe zorg je ervoor dat deze twee mindsets elkaar niet in de weg zitten, maar elkaar juist versterken?