Prince 2 is lange tijd de standaard geweest om projecten te managen. Met een gefaseerde aanpak ben je in control van de verandering. De transformatie die nodig is om die verandering succesvol te laten zijn, kun je gelijk stellen aan opleiden en trainen. Als het pad uitgetekend is, dan volgt het resultaat bijna als vanzelf. Tuurlijk pakt het wel eens anders uit dan en wordt de planning niet gehaald. Als je maar afwijkingen en issues tijdig signaleert. Planned change in combinatie met management by exeption maakt zo’n verandering een enorme krachttoer. De onderliggende gedachte lijkt ‘voorkomen dat het misgaat’ te zijn.
Agile werken stelt het creëren van business waarde centraal en geeft ruimte aan denkkracht om met oplossingen te komen. Maar het incrementeel en iteratief werken lijkt op een religie, als je niet de alle smaken van ceremonies en rituelen kent. Zelforganisatie slaat dan door naar zelfsturing.
Iteratief en incrementeel werken heeft net als gefaseerd werken zijn schaduwkanten. Je hebt beide nodig om voorbij het oplossen van een probleem te komen. De onderliggende mindset van de een kan niet zonder de ander om vooruit te kunnen gaan.